Το όνομα και η συνταγή για το Λάδι τών κλεφτών έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία.
Η συνταγή ποικίλλει και χρονολογείται από τον Μεσαίωνα, όπου το Λάδι τών κλεφτών κράτησε μια ομάδα εμπόρων ασφαλείς από την πανούκλα. Το μείγμα των αντισηπτικών, αντιβακτηριακών και αντιμικροβιακών ιδιοτήτων του ήταν ικανό να για να διατηρήσει αυτούς τους εμπόρους ασφαλείς απο την βουβωνική πανώλη.
Ένα μοναδικό φαρμακευτικό παρασκεύασμα της Ελληνικής γης που παραμένει άγνωστο στους περισσοτέρους σήμερα, αποτελούσε για αιώνες η Λημνία γη.
Η «Λημνία Γη» ή «Λημνία Σφραγίς», ο παχύρρευστος κοκκινωπός πηλός που είχε διάφορες και μοναδικές θεραπευτικές ιδιότητες (η χρήση της γινόταν είτε με επάλειψη σε πληγές, είτε με κατάποση), εξορυσσόταν αδιάλειπτα για αιώνες από την αρχαιότητα έως τις αρχές του 19ου αιώνα στην Λήμνο.
Η ιστορία της θεραπευτικής «Λημνίας Γης» χάνεται στα βάθη του χρόνου.
Σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία, η Λήμνος είναι το νησί του Θεού της φωτιάς Ηφαίστου, λόγω του ότι εκεί έπεσε, όταν τον έριξε από τον Όλυμπο ο Δίας.
Ο Ήφαιστος στριφογύριζε στον αιθέρα για μέρες, έως ότου κατέληξε στον λόφο Μόσυχλο.
Λόγω της πτώσης του έσπασε το πόδι του, για αυτό και – αν και Θεός- , κούτσαινε.
Στα έργα των αρχαίων Ελλήνων ιατρών, στα οποία αρχίζει να εμφανίζεται η επιστημονική ιατρική, καταγράφεται ένας μεγάλος αριθμός φαρμάκων από το φυσικό περιβάλλον ιδιαίτερα από τα φυτά, τα βότανα. Δάσκαλος της βοτανοθεραπείας θεωρείται ο κένταυρος Χείρων, που ζούσε στο Πήλιο, με τα πολυάριθμα φυτά και βότανα. Από αυτόν διδάχθηκε ο ευρετής της Ιατρικής Ασκληπιός και στη συνέχεια οι γιοί του Μαχάων και Ποδαλείριος, οι οποίοι συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο. Στην εικόνα ο Απόλλων, ο Χείρων και ο Ασκληπιός σε παράσταση του 1ου αι. μ. Χ.
Στα ομηρικά έπη συναντούμαι αναφορές χρησιμοποίησης βοτάνων για θεραπευτικούς σκοπούς ή για δηλητηριάσεις, χωρίς όμως πολλές φορές να αναφέρεται ένα συγκεκριμένο βότανο ή να περιγράφεται με λεπτομέρεια. ΄Οταν ο Μενέλαος τραυματίσθηκε στον Τρωϊκό πόλεμο τον εξέτασε ο ιατρός Μαχάων, «άνδρας ίσος με τους θεούς «ισόθεος», προσπάθησε το βέλος να τραβήξει… κι’ αφού εξέτασε την πληγή, εκεί που μέσα έφτασε το βέλος το φαρμακερό, το αίμα βύζαξε, δίχως χρονοτριβή και με πείρα πασπάλισε «ήπια φάρμακα» φάρμακα μαλακτικά, που κάποτε τα χάρισε στον πατέρα του, τον Ασκληπιό, ο Χείρων», (Ιλ. Δ 212-218).
Για τον ιατρό Μαχάονα σε άλλο χωρίο της Ιλιάδος, ο Ομηρος με έμφαση τονίζει:
«Ιητρός γαρ ανήρ πολλών αντάξιος άλλων», (Ιλ. Λ 514), χαρακτηρισμός που διαχρονικά τιμά τους γιατρούς για την υψηλή τους προσφορά. Σε άλλο επίσης σημείο της Ιλιάδος ο τραυματισμένος από τη μάχη Ευρύπυλος απευθύνεται στον φίλο του Πάτροκλο παρακαλώντας τον: «σώσε με τώρα ..και με μια νυστεριά βγάλε μου από το μηρό το βέλος. Και ξέπλυνε με χλιαρό νερό το μαύρο αίμα από την πληγή, κι απάνω πασπάλισε την με πραϋντικά φάρμακα για να γιάνη, που , καθώς λένε, τάμαθες από τον Αχιλλέα, που κι’ αυτόν τον είχε δασκαλέψει ο Χείρων, ο πιο ήμερος από όλους τους Κενταύρους», (Ιλ. Λ 828-832). Απόδοση στην νεοελληνική: Και ο Πάτροκλος έβαλε από πάνω με τα χέρια τρίβοντάς την με ρίζα πικρή που παύει τους πόνους. Ετσι ξεράθηκε η πληγή και σταμάτησε το αίμα», (Ιλ. Λ 844-848).
Η χρήση τoυ άργιλου, αλλοιώς πηλού στη λαϊκή ιατρική πηγαίνει πίσω στους προϊστορικούς χρόνους.
Οι αυτόχθονες λαοί σε όλο τον κόσμο εξακολουθούν να χρησιμοποιούν ευρέως τον πηλό, χρησιμοποιούν δηλαδή την γεωφαγεία.
Η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση του φαρμακευτικού πηλού πηγαίνει πίσω στην αρχαία Μεσοποταμία.
Μια ευρεία ποικιλία των αργίλων χρησιμοποιείται για ιατρικούς σκοπούς-κυρίως για εξωτερικές εφαρμογές, όπως τα λουτρά πηλού σε ιαματικά λουτρά (λασποθεραπεία), αλλά επίσης και εσωτερικά.
Μεταξύ των πιο συχνών άργιλων που χρησιμοποιούνται για ιατρικούς σκοπούς είναι ο καολίνης και οι σμηκτικοί άργιλοι όπως μπεντονίτης, μοντμοριλλονίτης και πηλό Fuller.
Η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση του φαρμακευτικού πηλού είναι σε πήλινες πινακίδες της Μεσοποταμίας γύρω στο 2500 π.Χ.
Επίσης, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν πηλό.
Οι γιατροί των Φαραώ χρησιμοποιούσαν το υλικό ως αντιφλεγμονώδες και αντισηπτικό.
Ήταν επίσης ένα συστατικό που χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή μούμιων.
Ο πάπυρος του Eber τον περιγράφει περίπου το 1550 π.Χ. (αλλά η παράδοση πηγαίνει πίσω πολλούς αιώνες νωρίτερα) είναι ένα σημαντικό ιατρικό κείμενο από την αρχαία Αίγυπτο.
Περιγράφει τη χρήση του πηλού για μια ευρεία ποικιλία προβλημάτων,όπως για εντερικά προβλήματα, καθώς και για διάφορα οφθαλμολογικά προβλήματα.
Φύτρο 