ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ «Από τον Ράιχ προς τις σύγχρονες συμπληρωματικές προσεγγίσεις»

Filed under: ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ,ΚΑΡΚΙΝΟΣ by fytro — 2 Σχόλια

8 Νοεμβρίου, 2012

ιατρός και ψυχοθεραπευτής Ρύντιγκερ Ντάλκε.

Στο δίτομο έργο του «Η ασθένεια ως γλώσσα της ψυχής» έχει αφιερώσει ένα μεγάλο κεφάλαιο στον καρκίνο.

Πίσω από τη διάγνωση του καρκίνου, μας λέει, κρύβεται μια μεγάλη δομή, που μπορεί να εκφραστεί σε πλήθος συμπτωμάτων, το καθένα από τα οποία πλήττει τον άνθρωπο σε ολόκληρη την ύπαρξή του, ανεξάρτητα από το όργανο στο οποίο είχε πρωτοπαρουσιαστεί.

Ως εκ τούτου, η πορεία του καρκίνου είναι υπερβολικά σύνθετη για να τη συνδέσουμε μοναχά με το όργανο που προσέβαλε.

Η τάση του να εξαπλώνεται σε όλο το σώμα, μαρτυρεί ότι απαιτεί ολόκληρο τον άνθρωπο. Η μάστιγα του καρκίνου στην εποχή μας δεν πλήττει μόνο τους άμεσα ενδιαφερόμενους αλλά ολόκληρη την κοινωνία, η οποία τον ανακηρύσσει σε ταμπού, όπως καμιά άλλη ασθένεια.

Και αυτό γίνεται, γράφει σε άλλο σημείο ο Ντάλκε,

γιατί καμιά άλλη ασθένεια δεν αναδεικνύει με τόση σαφήνεια τη σχέση μεταξύ σώματος, ψυχής, πνεύματος και κοινωνίας.

Η ατμόσφαιρα στην οποία ζει ένας ασθενής που θα νοσήσει από καρκίνο θα μπορούσε γενικά να περιγραφεί ως ένας

βίος αβίωτος.

Πρόκειται για μια ζωή καταπιεσμένη.

Συχνά οι ασθενείς δεν συνειδητοποιούν την υποβόσκουσα κατάθλιψή τους, όπως και ότι καταπιέζουν τις προσπάθειες του σώματός τους για απελευθέρωση.

Το περιβάλλον τους δεν αντιλαμβάνεται τίποτα, γιατί οι ασθενείς δεν δείχνουν καμιά διάθεση να επικοινωνήσουν κι ακόμα λιγότερη να συμμεριστούν τη ζωή τους με τους άλλους.

Μόνον όταν σπάσει το φράγμα και ξεσπάσει η καταπιεσμένη ζωή τους, η τάση να συμμεριστούν εκφράζεται δυναμικά και αλύτρωτα.

Αυτή ακριβώς η διαδικασία φαίνεται καθαρά στον τρόπο με τον οποίο εμφανίζεται η νόσος.

Η εκρηκτική, χαοτική, απρόσεκτη και ανυπολόγιστη ανάπτυξη του καρκινικού κυττάρου, δεν αναχαιτίζεται πια ούτε από τα ξένα εδάφη, ούτε από τη ζωτική βάση της ζωής του ασθενούς. Αγνοούνται πεισματικά οι νόμοι της.

Το νεοπλασματικό κύτταρο παραβλέπει τους κανόνες της φυσιολογικής συμβίωσης στην κοινωνία των κυττάρων, τσακίζοντας ανελέητα τα σημαντικά ταμπού της ζωής.

Αντί να καταλάβει τη μόνιμη θέση του και να εκπληρώσει τα καθήκοντά του, ανατινάζει απειλητικά κάθε φραγμό.

Με άγρια, εγωκεντρική διαίρεση, εξαπλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις.

Τι συμβαίνει δηλαδή στην ουσία?

Τα ερεθίσματα για αλλαγές στη ζωή του πάσχοντος που επί χρόνια απωθούνταν, εξαπλώνονται στο σώμα με τη μορφή μεταλλάξεων.

Ο κατάλογος των ευθυνών, που πρόθυμα σήκωνε στις πλάτες του ο ασθενής, αλλά και των επιτυχιών του, ήταν το κατάλληλο πέπλο πίσω από το οποίο οργίαζαν η αίσθηση του κενού και η κατάθλιψη.

Μέσα από την, ως τώρα, τέλεια κοινωνική προσαρμογή αναπτύσσεται ξαφνικά ένας εγωιστικός παρασιτισμός χωρίς σεβασμό των δικαιωμάτων του άλλου.

Ό,τι μέχρι τώρα ο ασθενής δεν αποτολμούσε να εκφράσει, ανεβαίνει από τη σκιά ως επί μακρόν απωθημένη απαίτηση.

Ο οργανισμός κατακλύζεται από μεταστάσεις.

Ο σπόρος που επί χρόνια κοιμόταν, καρποφορεί σωματικά σε χρόνο ρεκόρ, αποκαλύπτοντας πόσο ισχυρή ήταν μέχρι τώρα η επιθυμία του για αυτοπραγμάτωση και αδυσώπητη επιβολή των δικών του συμφερόντων.

Με την έκρηξη της νόσου, γίνεται ορατό στη συμπεριφορά του ασθενούς ένα μεγάλο μέρος της απωθημένης απαίτησης του Εγώ.

Βγαίνοντας στην επιφάνεια προκαλεί έκπληξη στο περιβάλλον, γιατί ακόμη και τα ειρηνικότερα άτομα απαιτούν ξαφνικά να περιστρέφεται το παν γύρω απ’ αυτά και την «ασθένειά» τους.

Με τη διάγνωση ως άλλοθι, αποτολμούν να αναστρέψουν το παγιωμένο καθεστώς και να «χορεύουν τους άλλους στο ταψί». Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να προσέξετε και μια πολύ ενδιαφέρουσα σύγκριση που κάνει ο Ντάλκε ανάμεσα στον καρκίνο και στην κοινωνία μας. Γράφει:

Η δομή του καρκίνου δεν καθορίζει τον κόσμο μας σε αδρές μόνο γραμμές, αλλά καταδιώκει μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας καθέναν που την αντιλαμβάνεται.

Μια κατανοητή εικόνα των τάσεων επέκτασης του καρκίνου μας δίνει η ανάπτυξη των σύγχρονων μεγαλουπόλεων. Σε δορυφορικές φωτογραφίες καταγράφεται η καρκινική τους διείσδυση στο περιβάλλον τοπίο.

Όπως κι ο καρκινικός όγκος, στηρίζονται κι αυτές σε απωθητική, διεισδυτική ανάπτυξη, ενώ την ίδια στιγμή προωθούν, υπό μορφή δορυφορικών προαστίων, βιομηχανικών ζωνών και άλλων μεταστατικών δραστηριοτήτων. Αν παρατηρήσουμε τη γη στο σύνολό της, πως κάθε άκρη της κατατρώγεται με καρκινικό τρόπο, πως την εκμεταλλεύονται ασύστολα και ληστεύουν την ικανότητα αντίστασής της, μας δίνει την εικόνα ανθρώπινου οργανισμού που έχει υποστεί επίθεση από καρκίνο.

Βλέπουμε δηλαδή αγαπητοί φίλοι ότι ο καρκίνος ταιριάζει πλήρως με την εποχή μας. Δεν είναι τυχαία λοιπόν η εξάπλωσή του σε πανδημία, αν σκεφτούμε το νόμο της αναλογίας.

Ας συνεχίσουμε την οδοιπορία μας. Παρότι μπορεί να σας φανεί παράδοξο, θα επικαλεστώ τώρα ένα εδάφιο της βίβλου, που έρχεται από το μακρινό παρελθόν αλλά ταιριάζει γάντι νομίζω στο θέμα μας.

Στην αποκάλυψη του Ιωάννου (Γ.16)

διαβάζουμε

«ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου».

Το χωρίο αυτό μπορούμε να το δούμε κάλλιστα από ψυχαναλυτική σκοπιά. Μας λέει ότι οφείλουμε να εγκαταλείψουμε τη μέση, που έχει τη μορφή του σαθρού συμβιβασμού.

Εδώ βρίσκεται το επίκεντρο του μαθήματος που οφείλει να πάρει ο καρκινοπαθής.

Η ήρεμη μέση οδός, που τόσα χρόνια είχε υιοθετήσει δεν έφερε τους αναμενόμενους καρπούς.

Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα θελήσει να τραυματίσει κανέναν με ένα ασυμβίβαστο «Όχι», αλλά και δεν θα χαρίσει σε κανέναν την ευτυχία ενός «Ναι» άνευ όρων.

Στην άνετη μέση, που επέλεξε σύμφωνα με την αρχή της ελάχιστης δυνατής αντίστασης, δεν θα συναντήσει παρά το θάνατο!

Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση;

Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους.

Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα.

Μη λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας γι’ άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή μια άλλη ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει.

Μια πολύ εύστροφη ρήση, που δεν αφορά μόνον στον καρκίνο, είναι αυτή που συνήθιζε να λέει ο Carl Whitaker:

«Αν μπορέσουμε να εγκαταλείψουμε τον ιεραποστολικό μας ζήλο, έχουμε λιγότερες πιθανότητες να κατασπαραχθούμε από τους κανίβαλους…»

Ένα από τα τελευταία σημεία που θα ήθελα να σταθώ, είναι το δικαίωμα του ασθενούς να ξέρει ΟΛΗ την αλήθεια για την κατάστασή του.

Σε πολλές χώρες του εξωτερικού αυτό είναι αυτονόητο, στην Ελλάδα όμως πολύ συχνά ο καρκινοπαθής βρίσκεται σε άγνοια. Η ιατρική εκείνη που αποσιωπά στον ασθενή τη διάγνωση και του λέει ψέματα, μπορεί ίσως να φαίνεται σε κάποιους πιο ανθρώπινη, αλλά ανακόπτει κάθε ευκαιρία εξέλιξης, που ίσως υπάρχει.

Για να κατορθώσει κάποιος να αναστρέψει την πορεία ενός καρκίνου, χρειάζεται να γνωρίζει όλες τις παραμέτρους που τον αφορούν. Από κει και πέρα οι αποφάσεις και ο αγώνας είναι δικά του.

Ωστόσο η πρόληψη παραμένει πάντα ανώτερη της θεραπείας.

Συγκέντρωσα λοιπόν μερικές απλές οδηγίες προς ναυτιλλόμενους. Ακόμη κι αν δεν πιστέψουμε ότι θα μας γλιτώσουν από βαριές ασθένειες, σίγουρα θα μας προσφέρουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Ας ήμαστε σε εγρήγορση κι ας προσπαθούμε πάντα:

Σημείωση φύτρο

Οι αρχές αυτές είναι απο τον ΖΑΝ ΖΑΚ ΚΡΕΒΕΡ

1. Να εκφράζουμε τις ανάγκες μας.
2. Να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας.
3. Να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις.
4. Να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι.
5. Να τελειώνουμε τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχουμε με τους άλλους.
6. Να συγχωρούμε.

Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, θα το επαναλάβω, να συγχωρούμε.

Προσοχή όμως.

Όχι, να συγχωρήσουμε τον ΑΛΛΟ για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον ΕΥΑΤΟ μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας.

Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα.

Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας.

Δηλαδή, τελικά, με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και να μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε.

Οδεύοντας προς το πέρας της οδοιπορίας μας, θα ήθελα να σας πω ότι δεν υπήρξε στόχος μου να σας πείσω ότι οι πεποιθήσεις σας σχετικά με την υγεία και την ασθένεια είναι λανθασμένες.

Ο στόχος μου ήταν να σας δείξω ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά.

Σας προσκαλώ να εμβαθύνετε την έρευνά σας, να ενημερωθείτε, να διαβάσετε τα βιβλία που αρχίζουν τώρα να βγαίνουν σχετικά με το θέμα.

Στο κάτω – κάτω, το μήνυμα που μας φέρνει μια τέτοια θεώρηση των πραγμάτων είναι ελπιδοφόρο.

Μας λέει πως αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε την επήρεια των ασθενειών πάνω μας.

Επιπλέον, ακόμα και αν κάπου-κάπου αρρωσταίνουμε, αυτό θα είναι ένα μεμονωμένο συμβάν χωρίς μεγάλο βάρος επάνω μας. Όπως συνήθιζε να λέει κι ο Φρόυντ, καμιά φορά, ένα πούρο είναι απλώς ένα πούρο.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να σας θυμίσω και να κλείσω με αυτά, τα λόγια του αείμνηστου

Barrie Simmons, που ήταν ένας από τους μεγαλύτερους δασκάλους της ψυχοθεραπείας Gestalt στην Ευρώπη. Δε θα αναλύσω τα λόγια του γιατί ο ίδιος είχε την ικανότητα να περικλείσει με απλότητα, σε μια μόνο πρόταση κοφτερή και λιτή όλο το νόημα. Ο Barrie λοιπόν μας έλεγε: